Надвикувајќи ја тишината

Сум чула од гаталци дека струшката тишина е заглушувачка во својот татнеж. Паталците занемеле па не кажуваат. Сепак, подрипнав штом го здогледав новиот наслов во весниците:

„Струшката тишина ја зема првата зимска жртва!“

Под насловот одеше кус опис на оваа тишина и нејзината длабина во која може така снажно да го повлече несреќникот, та тој стрмоглаво да потоне во неа. Да се изгуби во долготрајно и напати, скраја да е, неповратно молчеење. Потоа следеше подолг и драматичен опис на жртвата: младо момче кое обично говорело само кога имало нешто важно да каже, но почнало да ги прескокнува и тие прилики. На крај занемело! Во продолжение беа сензационалистички доловени и паничните реакции од фамилијата сосе пријателите. На крајот имаше обраќање до секој читател кој верува дека умее со зборовите. Весникот ветуваше дека секој што ќе се фати во костец со зборот и на момчето ќе му го врати говорот, ќе биде награден како што прилега на јунак од модерното време: со насловна страна и национална слава. Целата приказна необично ме возбуди заради три реченици:

„Ти не си прецизна и не умееш со зборовите. (1)

Кога ќе се научиш средено да ги формулираш речениците, да ми се јавиш. (2)

До тогаш немој да ме заморуваш со твојата болна сештологија. (3)“

Беа кажани понапред, но точно по тој редослед. Всушност, овие три изјави беа неговиот последен артикулиран сигнал во мојата слушалка. Потоа се слушна последниот звук, последното „клик“ и... мобилниот занеме. А, јас останав занемена и ненадејно одземена од објаснувањето. Нему посветените зборови не знаеја за ред и поредок. Не можев да ги стројам и подредувам. Бегаа од контрола, се измолкнуваа од утробата и дрско јурнуваа кон грло. Најсмелите избиваа на врв на јазик. Чиста емоција. Останав осуетена и недоискажана. Таа фрустрација си тлееше и тоа јануарско утро се распали во незапирлива амбиција. Ќе појдам во Струга и со три реченици ќе го извлечам момчето од канџите на тишината. Победничкиот глас ќе биде најбрзиот гласник за мојата ораторска моќ, си мислев. Секавична одлука, проследена со трескавична подготовка, запечатена со молскавично заминување во градот на зимската тишина.

Прво штом влегов појдов право в чаршија. Чаршиските муабети знаат и со малку да кажат многу. Но, мештаните уплашени од неодамнешните случувања мрмореа некои зборови, прво преџвакани од уста на уста, па многупати процедени низ заби, па изречени под мустаќ. Така ги беше научила зимската тишина. Затоа се начулив до шестото чуло и начув оти момчето последен пат е чуено пред една амбуланта. Ја помнев зашто летото минавме крај неа со мојот неразбран пријател, во период кога ги меревме улиците место речениците. Беше идеална стратешка позиција за мојата прва порака:

„Не паметувај и не се надмудрувај со мене! Со мене распамети се, отворен за откровението.“

Ја напишав самозадоволно, верувајќи оти итро ги предизвикувам и тишината и момчето истовремено. Поминаа неколку дена. Мобилниот си немееше, но градот полека се огласуваше. Најпосле се разгласи оти момчето повторно пуштило глас, овој пат кај градските плажи. Ги помнев по една летна ноќ, кога со мојот строг пријател премерувавме колку се далеку ѕвездите, а колку сме си блиски ние. На зборовите уште не ѝм беше земена мера. И повторно ги оставив непремерени, целосно занемена пред езерската ледена идила. Потем, превртев еден чамец како риба на плешки и го украсив со вториот предизвикувачки стих:

„Не се надмудрувај со мене! Со мене збудалувај, заведен по искушението.“

Му го упатив на момчето оти сметав дека веќе ја надигравме тишината. Па пуштив да плови по езерото, зашто глас пуштен околу, стигнува најпрво и се слуша најдалеку. Потоа ги начулив ушите пред замолчениот мобилен. Тој си остана безгласен, но дојдоа други гласови што упатуваа на музејската зграда. Кога чув, се стаписав! Токму таму летото бев дала една клетва и проречување, еден аманет ем урочување. Бев посакала, секој пат кога неговиот пат ќе го донесе кај музејот, неговата мисла да се вкрсти со мојата мисла, а неговата патека со мојата патека. Затоа, музејската зграда беше музејски конзервирана во моето паметење. Ја освежив со нова посета и накитив со нови стихови:

„Не се надмудрувај со мене! Со мене заглупави, самозаборавен во патешествието.“

И во истиот час на уво го слушнав добро познатиот глас:

„Тука сум оти ми рече да те спомнам штом од овде поминувам. Јас од ум не те сметнувам и секој ден на тебе се присетувам, па почнав овде да си починувам. И не се надмудрувам. Само разбрав дека без тебе сите зборови се безначајни, со тебе сите зборови беспотребни.“

Заустив побуна, но тој ми ја хукна спасоносната тишина право на уста. Тишина во усни, шум во уши и така дознав оти тишината знаела да ечи громогласно. Решив на градот да не му ја откривам тајната, ниту од весникот да ја подигам наградата. Наместо тоа, уживав во насладата. Без збор. Во тишина. По еден месец, на 14-ти февруари, весниците ја објавија најчудната приказна:

„Струшката тишина поставила рекорд: наеднаш повлекла двајца млади, праудолу во најдлабоките води. Тие ниту се удавиле, ниту од нив се избавиле, туку низ нив мирно запловиле. Ко струшките риби, во вода среќно живееле и во спокој заедно си немееле.“